با توجه به تصمیمات گرفته شده جهت پذیرش مقالات در مجله کومش از نویسندگان مقاله هزینه دریافت می گردد. هزینه پذیرش مقالات از ابتدای سال 1402 در مجله کومش مبلغ 12.000.000ریال (یک میلیون و دویست هزار تومان) می باشد. که نویسنده مسئول می بایست جهت دریافت نامه پذیرش به حساب درآمد های دانشگاه واریز نمایند تا گواهی پذیرش مقاله صادر و مراحل بعدی انتشار مقاله انجام شود.
تبصره: این مصوبه شامل مقالاتی که نویسنده مسئول مقاله از همکاران دانشگاه علوم پزشکی سمنان باشد نمی شود.
هدف: اعتیاد به مواد اوپیوئیدی یک نگرانی قابل‌توجه برای سلامت عمومی است و درمان‌های فعلی برای این نگرانی کارایی محدودی دارند و با عوارض جانبی متعددی همراه هستند، که نیاز به گزینه‌های درمانی جدید برای مدیریت وابستگی به مواد اوپیوئیدی را برجسته می‌کند. از آن‌جایی که اورکسین یک نوروپپتید است که فرآیندهای فیزیولوژیکی مختلف از جمله خواب و برانگیختگی را تنظیم می‌کند و هم‌چنین در اعتیاد و ترک مواد افیونی نقش دارد، این مطالعه با هدف بررسی اثر مسدود کردن گیرنده‌های اورکسین نوع 1 (OX1Rs) بر فعال‌سازی نورون‌های هسته لوکوس سرولئوس (LC) ناشی از مواجه با نالوکسان در موش‌های بزرگ آزمایشگاهی وابسته به مورفین انجام شد. مواد و روش‌ها: موش‌های آزمایشگاهی برای ۱۰ روز متوالی ۲ بار در هر روز به‌صورت تزریق زیرجلدی مورفین دریافت کردند و سپس به آن‌ها آنتاگونیست گیرنده نوع ۱ اورکسین (SB-334867) یا یک محلول کنترل داده شد. پس از آن نالوکسان دریافت کردند و فعالیت نورون‌های LC با استفاده از تکنیک ثبت تک‌واحدی خارج‌سلولی اندازه‌گیری شد. یافته‌ها:نتایج به‌دست آمده نشان داد که درمان با آنتاگونیست OX1R باعث کاهش میزان فعالیت نورون‌های LC ناشی از نالوکسان در موش‌های بزرگ آزمایشگاهی وابسته به مورفین می‌شود. این یافته نشان می‌دهد که OX1Rs ممکن است در تعدیل اثرات نالوکسان در افراد وابسته به مواد اوپیوئیدی نقش داشته باشد. نالوکسان یک آنتاگونیست مواد اوپیوئیدی است که برای معکوس کردن اثرات مصرف بیش از حد مواد افیونی استفاده می‌شود. با این‌حال، هم‌چنین می‌تواند علائم ترک را در افراد وابسته به مواد اوپیوئیدی ایجاد کند و اثربخشی آن را محدود کند. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که آنتاگونیست‌های OX1R ممکن است یک هدف درمانی بالقوه برای درمان وابستگی به مواد اوپیوئیدی باشد. با کاهش فعال‌سازی نورون‌های LC، آنتاگونیست‌های OX1R می‌توانند شدت علائم ترک را کاهش داده و به‌طور بالقوه از عود جلوگیری کنند، و ابزار جایگزینی برای درمان‌های در حال حاضر موجود برای اعتیاد به مواد اوپیوئیدی ارائه می‌دهند. با این‌حال، با این رویکرد باید احتیاط کرد، زیرا ایمنی و اثربخشی طولانی‌مدت آنتاگونیست‌های OX1R در جمعیت‌های انسانی هنوز به‌طور کامل شناخته نشده است. علاوه بر این، مطالعات بیشتری برای تعیین دوز و تجویز بهینه آنتاگونیست‌های OX1R و تداخلات بالقوه آن‌ها با سایر داروهای مورد استفاده برای درمان اعتیاد به مواد اوپیوئیدی مورد نیاز است.
