|
استرس: از رفتار تا سیناپس
|
هدایت صحرایی   |
|
|
|
چکیده: (196 مشاهده) |
هدف: برهم‌کنش عوامل محیطی با مغز و سیستم استرسی آن، اصلی‌ترین بخش بقا و ادامه زندگی و در کنار آن، رشد و نمو موجودات زنده است. این برهم‌کنش در مقاطع حساس زندگی مانند دوران زندگی جنینی و یا در صورت طولانی بودن می‌تواند به تخریب سازوکارهای هومئوستاز و در نتیجه بروز انواع بیماری‌های روانی، عصبی، و متابولیک منجر شود.
روش جستجو: این کار بر اساس یافته‌های 60 مقاله منتشر شده از سوی نویسنده که ماحصل پروژه تحقیقاتی نقشه‌برداری مغز در حین استرس می باشند، ارائه شده است.
یافته‌ها: در بخش جنینی، افزایش شانس بروز بیماری‌های روانی (افسردگی، اضطراب) در متولدین مادرانی که در دوران بارداری استرس (شوک ملایم الکتریکی کف پا، بی‌حرکتی، ماندن در محیط بیگانه، راندن اجتماعی) را دریافت کرده بودند، به مراتب بیش از مادران گروه کنترل بود. جالب است که این بروز در زاده‌های ماده بیش از زاده‌های نر بود. غلظت پلاسمائی کورتیزول در این زاده‌ها بسیار بالاتر از گروه کنترل بود در حالی‌که غلظت پلاسمائیBDNF در آن‌ها بسیار کمتر از گروه کنترل بود. هم‌چنین، تحمل به اثرات انسولین و لپتین نیز در این گروه دیده شد. در بخش بزرگسال، استرس (شوک الکتریکی کف پا، راندن اجتماعی) توانست ضمن ایجاد عوارض شبه‌اضطرابی و شبه‌افسردگی، باعث بروز اختلال در عملکرد سیستم گلوتاماترژیک مغز و کاهش تون گابائرژیک مغز شد. این اثرات شش ماه پس از خاتمه استرس هم در حیوانات دیده شد.
نتیجه‌گیری: بر اساس این تحقیقات، به‌نظر می‌رسد که استرس هم در دوران جنینی و هم در دوران بزرگسالی اثرات مهم و مخربی را بر کارکرد دستگاه استرسی و بخش‌های آمیگدال و هیپوکمپ مغز بر جای می‌گذارد که می‌تواند بر تعاملات اجتماعی افراد تأثیر منفی بگذارد. |
|
| واژه‌های کلیدی: استرس، افسردگی، اضطراب، کورتیزول |
|
|
متن کامل [PDF 248 kb]
(27 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1402/11/17 | پذیرش: 1402/6/1 | انتشار: 1402/6/1
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
