|
اثرات تمرین استقامتی روی محافظت نورونی در رت‌های پارکینسونی مدل
6-هیدروکسی دوپامین
|
زینب رضایی    ، محمد مرندی ، حجت الله علایی ، فهیمه اسفرجانی |
|
|
|
چکیده: (3300 مشاهده) |
| هدف: بیماری پارکینسون ناشی از کاهش پیشرونده نورونهای دوپامینرژیک در استریاتوم است که منجر به اختلالات میتوکندریایی و حرکتی می‌شود. در این مطالعه، اثر تمرین استقامتی متوسط بر نقص حرکتی و بیان mRNA برای PPAR-γ، PGC-1α ( فاکتورهای میتوکندریایی) و BDNF در رت‌های پارکینسونی مدل 6-هیدروکسی دوپامین (OHDA-6) بررسی شد.
مواد و روش‌ها: 32 موش نر بالغ به چهار گروه مساوی 1. حامل (شم)، 2. حامل+ تمرین استقامتی 3. پارکینسون و 4. پارکینسون+تمرین استقامتی تقسیم شدند. مدل پارکینسون با تزریق یک طرفه -هیدروکسی دوپامین به داخل دسته میانی مغز جلویی (Medial forbrain bundle) تزریق شد. گروه شم فقط حامل 6-هیدروکسی دوپامین را دریافت کرد. 2 هفته پس از جراحی، گروههای تمرینی روزانه به مدت 30 دقیقه و برای 30 روز متوالی روی نوارگردان دویدند. 6 هفته پس از جراحی، چرخش ناشی از آپومورفین و بیان mRNA برای PPAR-γ، PGC-1α و BDNF از طریق روش Real Time-PCR در هیپوکمپ موش ها ارزیابی شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تزریق OHDA-6 سبب افزایش معنادار تعداد چرخش‌ها (001/0P≤)، کاهش معنادار در بیان PPAR-γ و BDNF و افزایش جبرانی در بیان mRN PGC-1α می‌شود. تمرین استقامتی تا حدودی توانست این اختلالات را اصلاح نماید.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین استقامتی می‌تواند اختلال حرکتی و نقص در بیان فاکتورهای میتوکندریایی را در بیماران پارکینسونی اصلاح نماید.
|
|
| واژه‌های کلیدی: بیماری پارکینسون، تمرین استقامتی، آپومورفین، BDNF |
|
|
متن کامل [PDF 1477 kb]
(852 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1397/10/11 | پذیرش: 1398/3/25 | انتشار: 1399/2/24
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
