هدف: ژن PGC-1α نقش مهمی در تنظیم متابولیسم انرژی سلولی و تحریک افزایش توده میتوکندریایی سلول داشته و آگاهی از وضعیت پلیمورفیسم این ژن در پسران نوجوان غیر ورزشکار احتمالاً بتواند در انتخاب و استعدادیابی ورزشی نوجوانان پسر مفید باشد.هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر نوع پلیمورفیسم ژن PGC-1α بر عملکرد ورزشی پسران نوجوان غیر ورزشکار ارومیه بود. مواد و روشها: تحقیق حاضر بهصورت نیمهتجربی و به شیوه میدانی به اجرا درآمد بهگونهای که 124 نوجوان پسر غیر ورزشکار ارومیهای (با میانگین ± انحراف معیار سن 69/0±14/11 سال، وزن 97/10±09/41کیلوگرم، قد 78/7±18/143سانتیمتر و BMI16/4±85/19) در نمونهگیری مربوط به بزاق برای تعیین پلیمورفیسم PGC-1α و در آزمونهای میدانی آندرسن، پرش طول درجا، پرش آبالاکوف و دوی 20 متر سرعت شرکت کردند. بررسی پلیمورفیسمهای ژن فوق به روش PCR-RFLP انجام شد. یافتهها:از بین سه نوع عملکرد ورزشی مختلف (استقامتی، توانی، سرعتی)، پلیمورفیسم PGC-1α فقط بر عملکرد استقامتی آزمودنیها تأثیر معنیداری داشته و گروهی که دارای ژنوتیپ Gly/Gly غالب بودند، عملکرد استقامتی بهتری داشتند. نتیجهگیری: نتایج این تحقیق نشان داد که پلیمورفیسم PGC-1α نوجوانان غیر ورزشکار عامل تعیینکنندهای در عملکرد استقامتی آنها بوده، ولی عامل تعیینکنندهای در عملکرد ورزشی سرعتی و توانی نمیباشد.