هدف: بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی-شناختی با پاتوبیولوژی پیچیده است که با علائم عصبی-روانی قابل‌توجهی ازجمله اضطراب مشخص می‌شود. تزریق درون بطنی-مغزی استرپتوزوتوسین به جوندگان به‌عنوان یک مدل مناسب برای زوال عقل پراکنده از نوع آلزایمر گزارش‌شده است که با اختلال پیش‌رونده حافظه مشخص می‌شود. N-استیل سیستئین یک عامل فارماکولوژیک شناخته‌شده با فعالیت آنتی‌اکسیدانی و اثرات محافظت‌کننده عصبی است. هدف از این مطالعه بررسی اثر حفاظتی N-استیل سیستئین بر رفتارهای شبه اضطرابی در موش‌های بزرگ آزمایشگاهی نر مبتلا به بیماری آلزایمر پراکنده است. مواد و روش‌ها: برای این مطالعه ۳۰ سر موش بزرگ آزمایشگاهی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۱۸۰-۲۰۰ گرم از انستیتو پاستور آمل خریداری شد. حیوانات به سه گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل که آب مقطر را به‌صورت خوراکی دریافت کردند، یک گروه STZ که 3 میلی‌گرم بر کیلوگرم Icv-STZ دریافت کردند و یک گروه STZ+NAC که 3 میلی‌گرم بر کیلوگرم Icv-STZ و 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم NAC دریافت کردند. پس از ۲۱ روز تیمار، آزمون ماز به‌علاوه مرتفع برای بررسی رفتارهای شبه اضطرابی، انجام شد. یافته‌ها:نتایج نشان می‌دهد که تزریق درون بطنی-مغزی STZ منجر به کاهش معنی‌دار (P<001/0) درصد زمان سپری شده در بازوی باز (%OAT) و درصد تعداد دفعات ورود به بازوی باز (%OAE) در مقایسه با گروه کنترل شده است. تیمار با NAC به‌طور معنی‌دار (P<001/0)، OAT% و OAE%را نسبت به گروه STZ افزایش داد. نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان می‌دهد که تیمار با NAC می‌تواند یک استراتژی مؤثر برای هدف قرار دادن علائم اضطراب در درمان بیماری آلزایمر باشد، زیرا علائم اضطراب را در مدل حیوانی کاهش می‌دهد.
