هدف: بیماری‌ها و آسیب‌های کبدی مسائل پزشکی مهمی در سراسر جهان هستند. نارسایی حاد کبد (ALF) سندرم بالینی است که با نقص عملکرد شدید و مرگ گسترده هپاتوسیت‌ها همراه است. تنها درمانی که تاکنون وجود دارد، پیوند کبد است. اگزوزوم‌ها نانو وزیکول‌هایی هستند که از ارگانل‌های داخل‌سلولی منبع گرفته‌اند. آن‌ها مکانیسم‌های سلولی و مولکولی گیرنده خود را تنظیم می‌کنند. در این مطالعه، تأثیر اگزوزوم‌های تغییر یافته سدیم هیدروسولفید (NaHS) با اگزوزوم‌های غیر تغییر یافته در آسیب حاد کبد القاء شده توسط CCL4 مقایسه شده است تا نقش آن‌ها در کاهش آسیب کبدی مشخص شود. مواد و روش‌ها: رده‌ی سلولی مزانشیمال بنیادی خریداری شده از بن‌یاخته در فلاسک‌های جدید با محیط کشت مناسب کشت داده شدند و وقتی به تعداد مناسب از فلاسک سلولی رسیدند، به دو گروه تقسیم شده و یک گروه برای 48 ساعت در محیط کشت فاقد سرم در معرض سدیم هیدروسولفاید (NaSH) به‌عنوان دهنده‌ی H2S قرار گرفتند و گروه دیگر دست‌نخورده باقی ماندند. سپس با استفاده از کیت استخراج اگزوزوم، اگزوزوم‌ها استخراج شدند. موش‌های کوچک آزمایشگاهی نر (8-12 هفته) به‌صورت تصادفی به چهار گروه (6=n) تقسیم شدند: 1- کنترل، 2- PBS، 3- MSC-Exo و 4- H2S-Exo. حیوانات 8/2 میلی‌لیتر بر کیلوگرم وزن بدن محلول CCL4 را به‌صورت IP دریافت کردند و 24 ساعت بعد MSC-Exo (غیر تغییر یافته)، H2S-Exo (تغییر یافته با NaHS) یا PBS در ورید دمی تزریق شد. علاوه بر این، 24 ساعت پس از تزریق اگزوزوم، موش‌ها برای جمع‌آوری بافت و خون قربانی شدند. یافته‌ها: تزریق هر دو MSC-Exo و H2S-Exo باعث کاهش سایتوکین‌های التهابی (IL-6، TNF-α)، سطوح اکسیدان کل، آمینوترانسفرازهای کبدی و آپوپتوز سلولی شد. نتیجه‌گیری: تغییر محیط کشت سلولی با NaHS به‌عنوان دهنده H2S، اثرات درمانی اگزوزوم‌های MSC را افزایش می‌دهد.
