هدف: پاراکوات یک علف‌کش با سمیت بالا و هم‌چنین دارای اثرات کشنده در انسان می‌باشد. پاراکوات معمولاً در بافت ریه جذب می‌شود و باعث لکوسیتوز، التهاب ریه، پنومونی و فیبروز ریه می‌شود. کارواکرول جزء فعال گیاهان دارویی مختلف است که دارای خواص ضد التهابی، آنتی‌اکسیدانی و تعدیل‌کننده سیستم ایمنی است. هم‌چنین، اثرات ضد التهابی و ضد سرطانی بر بیماری‌های ریوی، درد و چاقی برای PPARs نشان داده شده است.هدف از این مطالعه، بررسی اثرات بالقوه کارواکرول و آگونیست PPARγ، پیوگلیتازون بر آسیب ریه ناشی از پاراکوات استنشاقی و اثرات سینرژیک احتمالی آن‌ها در موش سفید بزرگ آزمایشگاهی است. مواد و روش‌ها: موش‌های سفید بزرگ آزمایشگاهی به گروه‌های کنترل و تیمار (کارواکرول (20 و 80 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز)، پیوگلیتازون 5 و 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز، پیوگلیتازون با دوز پایین+کارواکرول و 03/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز دگزامتازون تقسیم شدند). حیوانات به‌مدت 8 بار در معرض آئروسل‌های پاراکوات قرار گرفتند، سپس با کارواکرول، پیوگلیتازون و دگزامتازون از طریق گاواژ به‌مدت 16 روز تحت درمان قرار گرفتند. یافته‌ها: پاراکوات تغییرات پاتولوژیک ریه، پاسخ تراشه به متاکولین و OVA و هم‌چنین TGF-β و IL-6، اکسیدان‌ها و سطوح آنتی‌اکسیدان‌ها را بدتر کرد (01/0>p تا 001/0>p). تغییرات پاتولوژیک ریه، پاسخ تراشه به متاکولین و OVA و هم‌چنین سطوح اکسیدان و آنتی‌اکسیدان TGF-β، IL-6 در همه گروه‌های تحت درمان به‌جز تغییرات پاتولوژیک ریه در گروه تحت درمان با دوز پائین پیوگلیتازون بهبود یافت (05/0>p تا 001/0>p). اثرات دوز پایین پیوگلیتازون و کارواکرول به تنهایی به‌طور قابل‌توجهی کمتر از گروه ترکیبی دوز پایین پیوگلیتازون+کارواکرول بود (05/0>p تا 001/0>p). درمان کارواکرول آسیب ریه ناشی از PQ استنشاقی را مشابه اثرات دگزامتازون بهبود بخشید. نتیجه‌گیری: اثر سینرژیک کارواکرول و پیوگلیتازون نشان‌دهنده اثرات واسطه گیرنده PPAR-γ کارواکرول بر آسیب ریه ناشی از PQ استنشاقی است.
