هدف: سالمندی یک فرآیند فیزیولوژیکی اجتناب‌ناپذیر است که با کاهش عملکرد شناختی و ناتوانی‌های عملکردی بسیار همراه است. متفورمین باعث افزایش امید به زندگی و بهبود نتایج بالینی در بیماران دیابتی می‌شود. مطالعات به خواص ضد پیری متفورمین توجه فزاینده‌ای دارند. استرس اکسیداتیو یک عامل برجسته در بیماری‌های مرتبط با سالمندی است. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی اثرات استفاده طولانیمدت مصرف متفورمین بر استرس اکسیداتیو وابسته به سن و عملکرد شناختی در موش‌های غیر دیابتی پیر بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش بزرگ آزمایشگاهی نر ویستار در دو گروه کنترل و متفورمین (16n=) تقسیم شدند. گروه متفورمین، روزانه 100 mg/kg متفورمین به‌مدت 6 ماه به آب آشامیدنی آن‌ها اضافه شد و گروه کنترل هیچ‌گونه درمانی دریافت نکردند. آزمون شاتل باکس برای بررسی فعالیت اجتنابی غیرفعال در موش‌های 24 ماهه استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل بیوشیمیایی، محتوای MDA و TAC اندازه‌گیری شد. رنگ‌آمیزی Nissl و TUNEL برای ارزیابی هیستوپاتولوژیک استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تجویز متفورمین به‌طور معنی‌داری باعث کاهش محتوای MDA و افزایش سطح TAC در هیپوکامپ گروه متفورمین نسبت به گروه کنترل می‌شود (05/0p<). بقای نورون‌های ناحیه CA1 هیپوکامپ در گروه متفورمین به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از گروه کنترل بود، در حالی‌که تعداد نورون‌های TUNEL مثبت به‌طور قابل‌توجهی در این گروه کاهش یافت (05/0p<). از سوی دیگر، دریافت متفورمین به‌طور قابل‌توجهی حافظه اجتنابی غیرفعال را در گروه متفورمین در مقایسه با گروه کنترل تقویت کرد (05/0p<). نتیجه‌گیری: مصرف طولانیمدتمتفورمینبا تعدیل مکانیسم‌های اکسیدان/آنتی‌اکسیدانی، از تخریب نورون‌های هیپوکامپ ناشی از استرس اکسیداتیو وابسته به سن جلوگیری می‌کند و عملکردهای عصبی‌شناختی را در موش‌های مسن بهبود می‌بخشد.
