هدف: یکی از عارضه‌های مهم شغل پرستاری فرسودگی شغلی است که موجب افت سلامت روانی پرستاران، کیفیت مراقبت‌های درمانی و کاهش رضایت بیماران از روند درمان می‌شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی فراوانی فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان‌های شهر سمنان بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی در سال 1399، 151 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان‌های سمنان به روش نمونه‌گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. جمع‌آوری داده‌ها با استفاده از دو پرسش‌نامه دموگرافیک و پرسش‌نامه فرسودگی شغلی مزلاج صورت گرفت. متغیرهای کمی به صورت میانگین و انحراف معیار و توصیف متغیرهای کیفی با استفاده از جداول توزیع فراوانی (تعداد و درصد) ارائه شد. یافته‌ها:میانگین سنی شرکت‌کنندگان 8/8±41/36 سال، 23 نفر مرد و 128 نفر زن بودند. میانگین سابقه خدمتی افراد شرکت‌کننده در مطالعه 8/7±38/12 سال بود. شاخص فرسودگی شغلی در 5/75 درصد و مولفه‌های خستگی عاطفی (هیجانی) در 9/70 درصد، مسخ شخصیت در 1/82 درصد و فقدان موفقیت فردی (کفایت شخصی) در 9/58 درصد شرکت‌کنندگان در محدوده متوسط بود. میانگین امتیاز فرسودگی شغلی و مولفه‌های آن در بر حسب سن، جنسیت، وضعیت تاهل، مدرک تحصیلی و محل خدمت تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: در مطالعه حاضر، میزان و شدت فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در مراکز درمانی شهر سمنان بالا بود. انجام مطالعات بیش‌تر به منظور ارزیابی جامع عوامل مرتبط با فرسودگی شغلی و برنامه‌ریزی به منظور اجرای مداخلات پیشگیرانه ضروری به‌نظر می‌رسد.
