بدون شک واکسیناسیون یکی از موثرترین مداخلات برای کنترل بیماری‌های عفونی مانند همه‌گیری کنونی بیماری کووید-19 (COVID-19) است. واکسن‌های ویروسی غیر فعال سابقه و خطر "بیماری افزایش‌یافته ناشی از واکسن" را دارا هستند، که ممکن است زمانی رخ دهد که آنتی‌بادی‌های تولید شده بدون این‌که قادر به خنثی‌سازی ویروس باشند به آنتی‌ژن‌های ویروسی متصل شوند. این مسئله می‌تواند باعث تشدید التهاب از طریق مکانیسم‌های توصیف شده برای سایر پاتوژن‌های تنفسی شود و منجر به سندرم زجر تنفسی حاد گردد. به نظر می‌رسد از آن‌جایی که ساختار و عملکرد گلیکوپروتئین‌های سارس کروناویروس-2 (SARS-CoV-2) به خوبی شناخته شده است، سازندگان واکسن هنگام غیر فعال کردن ویروس نهایت احتیاط را به خرج می‌دهند تا از غیرفعال شدن کامل و حفظ اپی‌توپ‌های ویروسی لازم برای القای ایمنی محافظتی اطمینان حاصل کنند. به نظر می‌رسد تا زمان اطمینان از بی‌خطر بودن و اثربخشی واکسن‌های غیر فعال، در استفاده از این نوع واکسن‌ها در نوزادان و گروهی از کودکان با بیماری‌های زمینه‌ای احتیاط لازم است و کودکان واکسینه شده با واکسن‌های غیر فعال باید به خوبی پایش گردند و هر گونه علائم بلافاصله گزارش شود.
