هدف: مفصل مچ پا یکی از آسیب‌پذیرترین مفاصل بدن می‌باشد. نشان داده شده است که تغییرات توجهی و سنسوری تیپینگ می‌تواند بر تعادل تاثیر بگذارد. از این‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات توجهی به همراه درمان سنسوری تیپینگ در تعادل ورزشکاران مبتلا به پیچ‌خوردگی مچ پا بود. مواد و روش‌ها: تعداد 22 آزمودنی (11مرد، 11زن) دارای پیچ‌خوردگی مزمن مچ پا انتخاب شدند که تعداد 22 فرد سالم نیز به عنوان گروه کنترل با این گروه همسان شدند. آزمودنی‌ها جهت اندازه‌گیری تعادل، در هشت مرحله با استراحت سه دقیقه بین هر مرحله بر روی صفحه نیرو به صورت یک پا (پای آسیب‌دیده) ایستادند. مراحل شامل: ایستادن با چشم باز و بسته به همراه تکلیف شناختی آسان و سخت با و بدون تیپینگ بود. آزمون آماری مورد استفاده ANOVA چهارطرفه به صورت 2×2×2×2 بود. یافته‌ها:نتایج نشان داد میانگین جابه‌جایی مرکز فشار در محور X و نیز انحراف معیار جابه‌جایی مرکز فشار در محورهای X و Y در دو حالت تکلیف شناختی آسان و دشوار قبل و پس از تیپ اختلاف معنی‌دار داشته است (05/0P<). میانگین جابه جایی مرکز فشار در محور X، در وضعیت چشم باز روی یک پا با تکلیف شناختی آسان و دشوار، تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (05/0>P). میانگین جابه‌جایی مرکز فشار در محور Y، در وضعیت چشم بسته و باز روی یک پا با تکلیف شناختی سخت، تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (05/0>P). اما در دیگر پارامترها این تفاوت معنادار نبود (05/0P>). نتیجه‌گیری: به طور کلی نتایج حاکی از بهبود تعادل افراد دارای پیچ‌خوردگی مزمن مچ پا، پس از اعمال تیپینگ و تکلیف شناختی بود؛ هر چند در برخی حالت‌های آزمون بهبود معناداری مشاهده نشد.
