سابقه و هدف: شیوع ناباروری در کل جامعه حدود 15-10 درصد می‌باشد. یکی از روش‌های درمان نازایی، تلقیح داخل رحمی اسپرم ( Intrauterus insemination,IUI ) می‌باشد. میزان موفقیت این روش تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد. در مطالعات مختلف مشخص گردیده است که با تحریک تخمک‌گذاری و انجام IUI ، شانس موفقیت حاملگی، در زوج‌های نابارور به‌ویژه ناباروری با علل مردانه افزایش چشم‌گیری داشته است. این تحقیق با هدف بررسی میزان موفقیت IUI و تعیین عوامل مرتبط با موفقیت آن انجام گرفت.

  مواد و روش ‌ ها: اطلاعات 120 بیمار (سن بین 20 تا 42 سال) که طی سال‌های 1387-1384 به مرکز درمان ناباروری کاشان مراجعه کرده بودند بررسی شد. نمونه مایع منی در بیماران طبق دستورالعمل سازمان بهداست جهانی و به روش Swim-up و Percoll gradient تهیه و از سوسپانسیون بالای رسوب یک میلی لیتر برای تلقیح داخل رحمی استفاده گردیده بود. پس از مراحل آماده سازی نمونه، آزمایش اسپرموگرام و محاسبه تعداد اسپرم و تحرک آن انجام شده بود.

  یافته ‌ ها: میزان حاملگی در زنان کم‌تر از 40 سال به‌طور معنی‌دار بیش‌تر از زنان مسن‌تر بوده است (007/0 p< ). میزان حاملگی در مدت زمان ناباروری کم‌تر از 6 سال در مقایسه با مدت زمان ناباروری طولانی‌تر به‌طور معنی‌دار بیش‌تر بود (005/0 p< ). میزان حاملگی در بیماران با علت ناباروری ناشناخته 3/15 درصد بود، ولی در بیمارانی که آندومتریوز داشته‌اند میزان حاملگی به‌طور معنی‌دار کم‌تر بوده است (05/0 p< ). میزان حاملگی در سیکل‌های فقط با یک فولیکول پیش از تخمک‌گذاری به‌طور معنی‌داری کم‌تر از سیکل‌های با سه فولیکول بود (05/0 p< ).

  نتیجه ‌ گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد در بیماران نازا با سن کم‌تر از 40 سال، مدت زمان ناباروری کم‌تر از 6 سال و ناباروری با منشا غیر آندومتریوز، IUI با استفاده از کلومیفن و hMG روش مناسبی برای درمان بیماران نابارور است.

 �